DESEM Kİ
çekilir pencerene perdeler.
ya karanlık iner ya da kepenk iner gözlerime. şehir boşluk ki girdaba girmiş bir sonsuzluk. adını sayıklasam, desem ki Ah! adını anmaktan da yorgunum düşüp izini aradığım gibi gecelerden daha karanlık umut gündüzü hiç görmüyor gözüm. adını sayıklasam, desem ki Ah! hüznümü alıp kellemi koparsam vücudumdan ağlasam şehrinde şenlikler varken beyazlar içindeyken sen ben kefen giysem. unutamadan bekledim ben unutulurak bekliyorum ben unutulmuş olarak seviyorum ben . adını sayıklasam DESEM Kİ AH!... güven fatsa |