S A R I L ...
Ona rastladığımda,
Yorgundu, Hüzün kokuyordu teni, Kanıyordu, yitik yılları! Islaktı, gözlerindeki aşklar. Dudakları açtı, Teni de... Yokoluşa yolculuktan dönüyordu, Sus, Konuşma, Anlatma, Sorma, Anla ve, sadece ’SARIL’ diyordu... ... |