Sadece pembe bir yalandı!...

Mutlu olduğumu,üzülmediğimi söylemiştim sana.
Dilimin bağı zorla çözüldü o an,bunları söylerken.
İlk kez yalan söylüyordum gözlerine bakarak,
Sesim tıkandı,nabzım yavaşladı ama söyledim.

Kelimeler ağzımda dolup dolup taştılar ama,
Zincirlere vurdum yüreğimi,aştım kendimi,
Yine de birtanem,üzgün değilim dedim sana.

Hiçbir gidiş bu denli koymamıştı halbuki bana...
Sensizlik bir cellat gibi başlamıştı dolaşmaya.
Ben hazır değildim;hiçbir zaman da olmaytacaktım oysa...

Ne yani?

Kaç zamandır kendimden bile sakladığım gerçekleri,
Sana mı söylememi bekliyordun?

Caddede yanan ışıklara takılan gözlerimi,
Geceleri üşüyüp,kaskatı kesilen bedenimi,
Seni seviyorum’un hasretini çekecek dilimi,
Dokunmaktan herşeye;nefret eden ellerimi...
Yoksa!
Yoksa artık atmak istemeyen kalbimi mi?
Neyi anlatmalıydım ki sana!

Yapamazdım...
Ben de gidecekken yanından,
Bunları aklına yazamazdım.
Susmalıydım,
Sustum!

İstedim ki!
Sadece üzülme üzüldüğüme;huzurunu bozma.
O da ağlıyor diye düşünme;karaları yazma.

Bu 15 aylık ayrılığın başlangıcı bir başka.
Sırılsıklam kalplerle yazılmışken aşka,
Bu ayrılıkta vapur çığlığı yok!
Hüzün herzamankinden daha da çok.

Otobüs kalkıyor;kornasını çaldı sonunda,
Hakkını helal et hasret kokan sevdiğim!
Üzülme ne olursun;ölürüm senin yolunda...