Raftaki Son UmutDurmadan üşüyorum… Kanım da ılık bir bir hüzün Hüzne sarar gecelerim, başlar seni düşünmeye. Geceler seni vurur sabahın beşinde. Vurur da uyanmaz sevdam, yenik düşer sonra satırlarım. Toparlanmaya vakit yok, meçhulle kalkıyordu akşam. Çarşı da bir telaş bir telaş, raflara diziliyor umut… İmdattt! diyenin umudu oluyordu bu raflar. Umuttt, umutttt, satılık umuttttttt…. Son sözler düğüm düğüm artık, imgelere kılıf biçmemekte. Düşüm, gerçeğim, her şeyim, Yirmi dokuz harf ve yasaklı X,Q,W’um, Tanımsız gerçeğim, artık darlanmaktayım. Raflara dizdiğim umutlar tükenmekte, gel artık gel… Yunus YILMAZ |