Manşet yaptılar seni şehidim!
Makamın’ dan bile kazanç peşindeler.
İçimiz yandı,
gökyüzü karardı yüzler kararmadı.
Gökler ağladı ,
gözler ağladı,
gözleri ağlamadı.
Ne sevgilinin ,ne ananın ,ne bacının,
ne Atanın yanan yüreği gibi yanamadı gönülleri .
Evine kor düştü
düşemedi bir tülü yakamızdan nefretler.

Yarın yeni haber çıkar
unuturlar ,
unuttururlar,
uyuturlar,
neleri unutmadık ki!

’Doğrular yalanları kovamadı
aydınlık karanlığı yakalayamadı’

Kaç şehidimizin yavrusu yetim kaldı?
Yetemedik!
Kaç gazimiz yalnızlığa mahkum?
Hiç utanmadık.

Televizyonlar yardım topladı kalanlara
yine de bana mısın demedik!

BANA NE vardı ya!

Sen tek değildin ki bizim için giden
nasıl bakacağız yüzünüze ?

Ama zaten zor karşılaşırız bir daha .

Sizin yeriniz ayrıldı da
bizimki emanet Allah’a.