Garip
Masumluğun mağduru olmuştum hep
zaman geldi;kendimden bile bir hayli uzaklaştım... Ne boş hayallerle avunduğumu hep sonradan anladım Saf umutlarım vardı aslında, çıkarsız... Zemperide bir ağacın dalındaki ürkek, titreyen kuş gibiydik Rüzgarlara epeyce direndik umutlarıım ve ben... Ama hep savrulduk; tutunamadık... En dinlediğini, en duyduğunu sandığım yürekler bile Ellerini bağlayarak, izledi savruluşumu anlatamadım ben kimselere, anlatsam da anlaşılmadım yüreğimse kilit mührünü çoktan çekmişti üstüne kalabalık içinde yalnızlık bu olsa gerekti... Bir gün uyandım benliğimle Uğramazlar semtiydi yüreğimin adı acılarla, gözyaşlarıyla örülmüş, temeli epey sağlam binalarım vardı En şiddetli depremde bile sarsılmazdı artık Rüzgarda savrulan da ben değildim artık İlk değildi, son da olmayacaktı Ne garip şeydi; şu benim umut dediğim... |