Masumluğun mağduru olmuştum hep
zaman geldi;kendimden bile bir hayli uzaklaştım...
Ne boş hayallerle avunduğumu hep sonradan anladım
Saf umutlarım vardı aslında, çıkarsız...
Zemperide bir ağacın dalındaki ürkek, titreyen kuş gibiydik
Rüzgarlara epeyce direndik umutlarıım ve ben...
Ama hep savrulduk; tutunamadık...
En dinlediğini, en duyduğunu sandığım yürekler bile
Ellerini bağlayarak, izledi savruluşumu
anlatamadım ben kimselere, anlatsam da anlaşılmadım
yüreğimse kilit mührünü çoktan çekmişti üstüne
kalabalık içinde yalnızlık bu olsa gerekti...
Bir gün uyandım benliğimle
Uğramazlar semtiydi yüreğimin adı
acılarla, gözyaşlarıyla örülmüş,
temeli epey sağlam binalarım vardı
En şiddetli depremde bile sarsılmazdı artık
Rüzgarda savrulan da ben değildim artık
İlk değildi, son da olmayacaktı
Ne garip şeydi; şu benim umut dediğim...