ve hayat
hayatım
hayatımız
yıkılan hayallerimin
enkazı altında kalıyor yüreğim
midem sancı yapıyor
ve ben şimdi
bildiklerimi yazıyorum beyaz bir kağıda ki
aldığım sıfırla yenileneceğim
ben bu aşkta sınıfta kaldım
sen kendini kurtar


şimdi sadece
kalakaldığım yerde duruyorum
hareketsiz/tam önünde
kül kedisi seni
bozuk ezberli bir hikaye gibi gel/ebilirim sana
kendi külünden yeniden doğayı bekleyen bir anka
ya da sana saçma sapan/darma dağınık
traş olmayan yüzüme dökülen sensiz bir kaç telim gibi
giyinik veya çıplak
kalabalıkların içinde yalnız
ve yalnız ışıkların aydınlığında bir anons sesiyle
ya da bana dokunmayı öğreneceğin o çıkmaz sokakta
sana darma dağınık gel/ebilirim
ben bunu/gerçekten sadece bunu yapabilirim
asla öldürebileceğim bir anı veya düş olmaz ki
önce sen gel dokun bana
sonra bak ve otur
kimsesiz/sahipsiz
omuzlarna vursun ışığın kırılganlığı
ve sal üzerime korkularını/kokularını
sonra çık git sesi kısık/kapı sesiyle
ve sevgili; demiştim ya

’kendi bedeline yenik düşmüş/kısır bir nedenin sonucuyum’

karmaşık gelmiş olabilirim lakin
senin ruhuna en yakın olan bendim
birazda benzeyen sana
bu yüzdendi belkide yüreğinde anlaşılabilir olma isteği
beni anlayamadığın için evet üzgünüm bende
bir kapı eşiğinde/sesinde
kalakaldığım yerde olduğum için üzgünüm ki
yer değiştiriyor gerçeklerimiz
fiziksel bir aykırılık var
işte bu yüzden kayıyor toprak
bu yüzden hissetmiyorum yer çekimini
ve derinlerimde bir karadelik/boşluk/acı
dönüyor başım/tekrar tekrar dönüyor
yazdığım şiire gözlerim dokunuyor
gözlerimin içi ağrıyor
kapamalıyım ışığı/seni ve gözlerimi ki

bir hikaye mi dilemiştin?

buradayım ve hala
kısılmış bir kapı sesinde
bedenimde senin kokundan fazlası var
hissediyorum bir b-aşka kokuyorum kendime
kendi bedenime kendi etimle
buradayım o masanın önünde
kahve fincanında
külü kırılmış bir dumanın kirpik ucunda...





(...)