Yar’dan gelen yara olsa da gönle, yarsız yaşanmaz.
Varsın yara bere içinde kalsın yüreğim...

Yar deyince hani yara açar ya gönülde, açılmadıysa yara eser yoktur ne dilde ne gönülde...

Yar; mutluluktu, sevinçti, yaşamaktı, YAR! Yoksa acı ve keder vardı

Bütün duyguların karmasıydı, Gelişi ile baharı getirir, gidişi ile kara kış olurdu

Yürekte açan yardı, yarayı kapatan da, bir gülüşüyle huzur veren de

Dağların doruklarına umut ektirip, şiirler yazdıran da

Bir seher vakti uyandığında canından bir parçayı alıp götüren de

Ahh yar!... Şimdilerde yağmurun gözyaşlarına karıştı sensiz kalan yanlarım

Suskunluğumda saklanmış sırlarımla geldikçe aklıma gidişin

Her gece deli rüzgarlar esiyor çığlık çığlığa sensiz yanıma

Bütün güzelliklerin başıydın hani ve artık yoksun yokluğuna
karaları bağladım

Kan sızıyor hala eski yaradan ve gücüme gidiyor seni sevmek fotoğraflarından

Gel diyorum ürkek korkak bakışlarımla gel… Son bir defa göreyim istiyorum

Sessiz çığlıklar atıyorum duymasan da hisset diye

Mecburi ağrıların yasını al diyorum yar… Kalmasın yerde gözyaşım

Kes yılların göbeğini diyorum kısa olsun hayat, uzatma sürgün hayallerimi

Ver bana düşlerimi diyorum geri ver, Ahhh YAR! Sen nefes sin soluduğum

Her an yokluğun-sa bana ölüm… Öleyim istiyorum nefesinde bir solukta ÖLEMİYORUM

Duy artık sana çırpınan ben yanını YAR…

…………………………………………………………………………………………………………………………..............


Rasim Yılmaz