Abim geç oldu ama biraz yorum yapayım dedum :)
...
Aşık yüreği,kül olmayan bir közdür hep.Onu hiçbir su söndüremez,hiçbir kış soğutamaz.Bu köz manevi bir közdür.Bir ateştir.Aşık bunu gönlünden atmak istese de bilir ki ona can olan,hayat olna bu ateştir...ve aşık bu ateşten yakınsa da esasında memnundur da... Çünkü ona"Hayattasın! Daha ölmedin"dedirtir

"göstermedin yüzünü, yaktın özlemle yaktın"
aşığın görmek istediği maddi güzelliği ve ihtişamıyla karşısındaki sevgilinin yüzündeki ten değildir.
Belki de sadece ona dönen, sadece ona bakan ve sadece onu bilen bir yüzü görmek ister...
Çonkü maddi tene,maddi yüze ondan başka herkes bakar. Aşık: herkesin gördüğünü, bildiğini;görmek, bilmek istemez.Onu yakan yüreğindeki manevi ateştir.Ve o görünmeyene hasrettir.
_______
"yüreğine eş saydım gökte güneşi ayı"
burada âşık:Sevgilinin yüreğini güneş ve ay ile bir tutmaktadır.biz bulunduğumuz dünyadan ne güneşe, ne de aya dokunamayız.İşte aşık öyle bir durumdadır ki sevgilinin yüreğine dokunmasındaki imkansızlığı bu ilişki ile anlatır.
Yani "Ey sevgili! Ben sana işte bu kadar uzağım yüreğine dokunamayacak kadar imkansız bir dünyadayım" diyor belki de...
______
"Güne besmele diye adın ile başlarım
hıçkırık taşır şimdi sana uçan kuşlarım"
âşık sevgilinin hayali ve arzusuyla öyle kuşatılmıştır ki adı bile bir dua bir umut olmuştur dide... Ve dilerki;"esirgeyen ve bağışlayan Allah'ın adıyla"--- ey sevgili! Beni sensizlikten esirge ve beni bağışla...
_____
Bir de şairimin çoğu şiirinde gözüme çarpan KUŞ imgesi...
Âşık yüreği öyle saf öyle ürkektir ki, bir rüzgarı bile düşman bilir.korkar kaçar.Bir o kadar da kandırılmaya müsait, şefkate mağlup gönlü sevgili için atar...Ve o kadar kırılgandır ki...
Kuşlara yem atarsanız, korkutup kaçırsanız gelmezler bir daha...
İşte (şair) âşık yüreği de böyledir.Onun bir kere canı yandıysa, ürktüyse, kırıldıysa sevgilinin, ne nazı, ne cilvesi, ne de güzelliği yem olamaz ona...
____
her kıta sonunda tekrar edilen
"Esirgedin kelamı söze hasret bıraktın"
dizesi şiiri anlatan en açık, bir o kadar en kapalı, manaları saklayan -can alıcı- şiirin rotası olan dize...
Âşık öyle mahcup, öyle kırılgan, öyle yalnızdır ki...
Sevgiliden gelecek bir selama bakar... Aslında en kalabalık dünyasını yalnızlaştıran gönlü, sadece sevgilinin selamına muhtaçtır ve asıl olan yalnızlık zinciri, sevgilinin bir selamı ile kırılır... Ve sevgili, âşığı, belki de en basir bir "canım" sözüne muhtaç bırakmıştır... Çünkü aşık bir can olduğunu bilir fakat o, sevgilinin canı olmayı diler ve bunu duydukça bir kuş gibi, minik kalbindeki heyecan ve titreyişe teslim olmak ister...


Abim biraz uzun oldu ama içimden gelenler bunlardı... :)

tebrık ederim kalemın elem yazmasın...