VardımBen vardım otuz sekizde doğmuşum otuz dokuzda savaş mağduruymuşum vardım ben ben demekten çekinsem de görmediniz gözlerinizde kapalı salonlarda güneş gözlükleriniz kapkaraydı ama’lar bile gördü aşık Veysel biliyordu vurgun yedi hayallerim gemilerim battı karalarda döktüm ak sütümü ak kağıtlara döktüm içimi verip veriştirdim aralarda sesim vardı cılızdı yalnızdı ürkek susturdu sesimi gürültüler sesim vardı ya biliyorum dilimde ana dolumdan türküler kesik kesik korka korka alsam da nefes doğruların seslerini kestiler birer birer korkutup durdu hep o emreden ses duymadınız soluk almama vermediniz izin elim yakanızda mahşer günü bu vebal hepinizin vardı kalbim ya içine tüm dünyanın sevgisi sığardı diyemedim diyemezdim sevdiğime asla asla beni göğsüne yasla elimi tut diyemedim diyemezdim Allah sev diyor sevme diyor kulu doyunca sevemedik sevdiğimizi diyemedik her yerde kan kokusu düşman etti halkları birbirine sevmek korkusu sevgiye set çekiyor yıkılmayan duvarlar siyilmiş leş kokan duvarlar her yanda sevgisizlik var vurgun yedi hayallerim gemilerim batıyor karalarda çokça şiir yazıyor döküyorum ak kağıtlara ak sütümü karışıyor göz yaşlarıma hak edene verip veriştiriyorum aralarda aşk ise en yalnız hece yaşamak muamma Yüksel Nimet Apel 20/Şubat/2013/Çarşamba/Ankara |
sevgilerimle hep size..