Kaçıp gitmek var ya!gidemedim, kendimde kaybolmuşum işte bunuda engelleyemedim?!

( Başkalarının hayatlarınızı yönetmesine izin vermeyin!? )

Bembeyaz elbiselerim sırtımda
bilmediğim şehrin ıssız sokakları
anlamsızlığıma acır gibi bakan
bir kaldırım yosması süzüyor manalı!
ve öksüz yüreğin sahibi ben!
yüreğimde onulmaz kaygılarla
adımlıyorum...

Yürüyorum
gecenin soluk grisinde
yalan! “söz senettir zırvasına”
inanmanın pişman rengi
soluyor yüzümde
biraz cesaret biraz korku hüküm sürüyor
kadın yüreğimde!

Adresi bilinen bir evin basamağını
ağır ağır çıkıyorum
kapı ve ardındaki sessizlik
uzun uzun zile basıyorum
ses yok!!
kapıya zırh takılmışçasına
sanki biraz önce bu evden
bir ölü götürülmüşcesine
hayaller çalınmışçasına
bu benim evim!
açamıyorum

Nice sonra buz betona çöküyor
başımı ellerimin arasına alıp
hıçkırıyorum,
gözyaşlarım süzülüyor
yanağımdan aşağıya
sessizce!
kahredemiyorum!

Şubatın bilmem kaçı
eksi derecede Dörtyol’un gece ayazı
titreyerek soğuk hayallere dalıyorum
gözlerimin önünde darağacı
umacıların elleri boğazımı okşuyor
katil yürek hemcinsim
saçlarımdan örmeyi geçiriyor boğazıma
cellâdın soğuk şarkısı yankılıyor gecede
çalıyorlar evimi kökünden
ağlıyorum.

Merdiven soğuğunu arttırıyor
ya güçsüzleşirsem donarsam
bacaklarımı saran çorabın her yanı ıslak
ısıtamıyorum
benim kadar ağlamıyor
olmayan bir vicdan ağlamaz ki!
biliyorum!

Gözlerimde ateşten damlalar
alev olup sönüyor yanağımda
kalbimin orta yerinde bir acı
kıvrandırıyor…
değersizliğime
kimsesizliğime
ağırıma gidiyor
çehremdeki hüznün resmi
soğuk bir düşünce gibi
seni içimden söküyorum!

hak ettim mi soruları?
anlamını yitiriyor nice sonra
bu ondan da öte bir şey
hesabı verilemeyecek, en büyük günah
sırtında kamburu
bu teselli ile
soğuk taşı son kez hissedip
uyuyorum!