Yalnızlığımın gölgesi zuhur edince duvarlarıma
İrkilir odamın Lambaları
Sönerler birer birer
Önce odamın ışığı ardından şehrin tüm ışıkları dalar uykuya ,
Benden evvel.
Kalakalırım .


Yalnızlığın kanadına takıyorum esaretimi
Ruhum ruhunda mülteci,
Yokluğun ile varlığının bilinmez dehlizlerindeyim
Sonsuzluğunun Coğrafyasını ezberliyor ayak bastığım her sınır
Yokluğunun Notalarında Raksediyor ıslak parmaklarım
Sessizce ağlatıyorum inleyen dizelerimi ,Koklayamadığın Her Sayfaya.
Bu şehir mi tenha yoksa insanların nankörlüğüne dayattığım mesafelerim mi?
Bilmiyorum .

Yalnızım.
Soğuk
Sessiz
Karanlık ve
Bomboş , Her yer.

Boğuluyorum .
Denizsiz,
Yağmursuz ve
Su’suz
Tenime mil değmeden
Ölüyorum .


Benim gibi nice yalnızlar vardır bu yaban gecelerde,
Kimbilir?
Kuyrtu sokaklarda sızan biçare Ayyaşlar
Zemheriye vaktinde üşüyen Ebabiller
Yağmurdan ıslanmış zavallı Kedicikler
Gökte parlayan yıldız ,ona küsen Ay
Belki de herkes Benim gibi Yalnızdır.

Her canlı Yalnızlığının gerekçesini yaşıyor bu Alemde.
Kimi Hala Yaşıyor ,Kimi de çoktan Canını Can’ına teslim etmiş.


18 ŞUBAT 2013 / İ Z M İ R
YZN :K.merve YALÇINKAYA