Mezopotamyanın ücra bir köşesinde
Sızmak üzereyken
Bir meyhane taburesinin üzerinde

Kapladı ufku
Poyrazlara binmiş çingeneler
Dörtnala

Dökülüverdim aniden terkilerinden,
Sibiryanın uçsuz bucaksız taygalarına

Ne güzel serinlemişken kalsana orda
Yoook;
Yuvarlanmak düştü aklıma yılanlarla birden
Afrikanın o uçsuz bucaksız kum tepelerinden.

Ne gezer oysa yanında
Ay
Gözyaşı mı döker ardımdan yıldızlar?

Güneşin karşısında
Dineldik sonunda cinayetten mahkum gibi
Ben ve hatıralarımdaki o zavallı tozlar…

Pişman olmak ne fayda
Giymek nasip olmuş bir kere
Mavi idamlıkları bana.

Ben dediğim;
Bir nazlı buluttum eskiden oysa
Gözleri beyazın o en masum tonunda.

Bir kere işte aşka heveslendik
Üstümüze vazifeymiş gibi sanki
Tuttuk gün doğurmalara özendik.

Karnım tok, sırtım pekti oysa
Ne güzel Meyhane Mezopotamya’da…

Öyle ya
Kim yemiştir ki öyle bir kafayı?
Benim orda yediğim,
Hilafsız,
Dünyanın en lezzetli kafasıydı…