Kelimelerim azıldı iyice
Bir kaç söz kalmış zihin evimde:
Sevgi, yürek, aşk derken
Kazınmış ne varsa onlardan geriye
Artık dilim üçbeş kelimelik
Bu öyle sıkıntı ki konuşmak zor geliyor;
Ne söylesem eksik
Ne yazsam bulanık.

Vakit öyle çoğaldı ki
Saniyeler yıl, dakikalar ömür sanki,
Bitimsiz bir zamandayım.
Hücrem nemli
Ruhum aç
Hiç ışık sızmıyor penceremden
Bir nefes
Bir yar sesine muhtaç.

Yazmayacağım diyorum her gün
Kırıp kalemi
Klavyemi atmak istiyorum
Kırbaç şaklıyor birden
Kölesin sen,
Hadi diyor yazmazsan kudurursun
Sevmek zincirlere vurulmuş
Müebbet bir mahkumlukmuş.

Yüreğimden damlayan acının mürekkebi
Batırıp kamışları çekiyorum
Her an düşmek mi uçurum burası
Yırtılan zihnim beni tutmuyor
Her gün batımı kızıllar sararken etrafı
Yansıyan benim sanki
Vurulan heyecanlarım, sevgim
Düşmüş olurum aşk cephesinde
Yaram çok derin;
Kızıl ışıklar içinde kanayan benim.

Beni besliyor bir taraftan akan kan;
Artık diyorum çek git umutsuzluk veren şeytan
Senli benli konuşma
Sen yalancı sevgiler büyütmek istersin
Benim ebedi bir sevgiyle atar yüreğim.
Rabbim,
Sen hiçbir kulunu yalnız bırakmazsın
Rahman ne demekmiş bildim
Kuluna araçısız ulaşan
Hiçbir zaman onu garip bırakmayan.

(Şubat 2013 İstanbul)