Ne çok affetmiştim seni
Oysa oysa!’
Ne çok affetmiştim seni, Sırf bir şeyin olabilmek uğrana. Ne çok gülümsemiştim İçim kan ağlayarak Gözlerimi kaçırırcasına. Benim ol değildi isteğim. Bir şeyin olmaktı derdim... Dostun, arkadaşın Beklide, Orda duran, var olan Alışkanlık olup, görülmeyen Dizlerinin dibinde dinlerdim, Anlattığın saçma hikâyeleri Ağzım kulaklarımda Sen bana yar dedin. Ne gerek vardı Bu kadar canımı acıtmaya... Küçük dünyada Aldığım nefes için Bedel biçmek mi düştü, senin payına Her şeyden korudun da beni Bir kendinden korumaya Gücün yetmedi …. Demet Erdoğdu |
Bedel biçmek mi düştü, senin payına
Duygu yüklü güzel bir şiir okudum.
şairi kutlaım