HÜZÜN
Zamanla alışır insan gündüzleri kâğıttan gemiler yapıp
Çağlayan saliselerin arasında bırakmayı Yeni bir güne ayak basma telaşı sanılır hep Asılda değil bırakılan bende ki ben Tek suçlu vaktin vakte direnememesi Sürgüne benzi soluk bir düşünce Kimsesizlikten döner sesi Sadece bana… Gecenin mihmanı ise uykusuzluk Kimseyle konuşmaya tenezzül etmez Kendisinden bir şey sorulduğunda Karanlıkta odanın tavanlarına hüzne nakış işler Düşlerim ateşli bir çığırtkan Sıvazlar yaşanmamışlığın belini Nereye saklanacağında hiç bilmez Sırtımda yılların yükü gözlerimde inancı Siyaha beyaza rest edip durur Yusuf korkmaz (kizilkale) |