İNSAN !
İNSAN !
İnsanım ben, Hani şu anadan doğanlardan, Hani şu memleketin insanı! Halkım ben! Nefesim öyle bir güçlü ki! Bulutları deler geçerim, Kardan, yağmurdan, borandan... Sessizliği dinlemem. Toprakta ekilen tohum benim, Filiz verir, ağaç olurum. Yağmur, kuraklık demem... Zulüm, acı ah! ölüm olmasa.. Bir anda gizlerse insanı, Yaşıyormuş gibi görünse de, Elbet bir gün gelir herşeyin sonu. Kavuşur insanına toprak! Yabancı eller dağıtır havayı, Ölümün içinden dirilir insan Ve yaşamak... Yazan Figen ANAR |