YALNIZ KALINCA...
Bir ıstırap yalnızlık,
Dinmek bilmez acısı; Eksilmeden hep artar, Dayanılmaz sancısı. Kül bassan da yarana, İçin için hep kanar. Hâlinden hiç anlamaz, Ne yatak,ne taş duvar... Gözyaşları içinde Sürüp gider şu ömrün. Ne şarkıyla, ne sazla Teselli olmaz gönlün. Artık son bulsun dersin, Yalnızlığın zulümü. Pervazsızca beklersin, Gelsin diye ölümü... 15.06.1997 Erman Ulusoy Kırklareli |
Dinmek bilmez acısı
Eksilmeden hep artar
Çekilmeyen sancısı..
Allah yalnız bıakmasın..
harikaydı..
selamlar..