Ne bir haber,
Ne bir kelâm,
Ne de geldi bir selâm...
Anladım ki artık,
Koptuk birbirimizden vesselâm.
Aynı güneş altında,
Aynı havayı solusak ta...
Belli ki hoyratça esti rüzgâr bu kez,
Mahkûm kıldı artık bizi,
Yaşamaya birbirimizden uzakta.

Tek tesellim;
Bir gurup vakti,
Ufuk a doğru bakarken,
Maziyi anımsamak,
Ya da demlenirken çilingir soframda,
Birer birer, anıları çağrıştırmak olacak...
En azından şunu biliyorum ki,
Gurur ne kadar üstün gelse de aşktan,
Gözlerimize yine yaşlar dolacak...

Maziden hisse kapmak için,
Zaman kolladığımız da,
Gerçekler dikilecek karşımıza,
Yüzleşmek zor olsa da...
Hatanın cevabını veremeden,
Nehir hızıyla geçip gidecek zaman,
Seneler bir birinin ardınca...
Belki de bir daha karşılaşma imkânı bile olmayacak,
Yargısızca infaz neticesinde,
Hüküm giymiş olacak,
Yarım kalan bu aşk...

Nasıl?
Neden?
Niçin?
Soruları cevapsız.
Tek bildiğim ve görebildiğim şey,
O büyük sandığımız aşktan,
Birkaç resim,
Birkaç mektup,
Birkaç tatlı sözcük,
Geride kalan...
Ve bir de, asla ayrılmayacağız diye,
Söylenilen koskoca bir yalan...

20.11.2011
Erman Ulusoy
Kırklareli