EY SEVGİLİ!
SORMASINLAR SENİ BANA

Bana huzurun resmini sordular, senin olduğun her yer dedim.
Paletimdeki tüm renkleri gökkuşağına serpsem, belki sen yapar dedim.
Bana seni sorduklarında, güneşe bakın ama kör olursunuz,
Okyanusa atlayın ama boğulursunuz, kutuplara gidin donarsınız,
Mecnun olun çöle bulanın, Ferhat olun dağlara gömülün,
Toprak olun suyu bekleyin,
Gökyüzüne kanat çırpan, yüce turnalara bakın, ama uçamayın.
Elinizi uzatın ama mağrur gölgelerle kol kola kalın.
Bana seni sormasınlar sevgili, anlatamam, anlayamazlar, dedim…

Ateşe dokunsalar en sıcak anında, “ yanmak” nedir yine de bilemezler,
Narından kalbim semendere dönse de,
Senin meşalenle yokluğa doğru yol almak niyetindeyim.
Hiç olmak nedir diyorlar bana ey sevgili,
Hiç olmak için varlığa doymak gerek, öyle bir doyacaksın ki, hiçi anlayasın.
Bana kucak dolusu dünyalıkla geliyorlar,
Benim dünyam bir pervane, durmadan sana dönüşen.
Semazen sabahlarımda ezanımsın,
Beş vakit alnımı sersem kaldırımlara,
Yer sarsılır da aşkımdan, tükenmez yine de gözyaşlarım,
Sırtladığı taşları bağrıma indirin, zira bağrım onun aşkıyla hafifliyor,
Ben bu zalim hafiflikle nefes alamam,
Ey sevgili! yine seni sordular bana,
Ama arayışları boşunadır, yanmayanlar nereden bilsin senin ziyanı.
Zira köre gülü anlatsam, kırmızıyı bilmeden nasıl anlasın senin güzelliğini.
Nemrut dağına çıksam, içimdeki yanardağ onun sönmüş bedeniyle yarışamaz,
Kül olmak adına koştuğum seccadem, öte taraf da yüzüme günahlarımı vurur.
Ey sevgili sormasınlar seni bana zira aynalara baksam,
Aynalar çatlar çılgın suretimle, ben bu çılgınlıkla ne anlatsam boşunadır.

Melek GÜRSES