hayat bazen o kadar acımasız
o kadar zalim ve o kadar gaddar olabiliyor ki
zehir ediyor insana yaşam denen yüce duyguyu
tutunabilmek gerekiyor o an bir şeylere
tutabilmek hayatın bir ucundan
tutunduğun şey senin için ne kadar anlamlı ve önemli
bunu iyi seçmelisin
kar yağmamalı güvendiğin koca dağlara
elinde kalmamalı tutunduğun dallar
çaresiz kalıp yılana da sarılmamalısın hani
hepsinden önemlisi...
asılı kaldığında hayatın pencere kenarında
parmakların uyuşup kollarında derman kalmadığı zaman
seni, HAYATI BIRAK/MAKTAN VAZGEÇ/İRECEK
bir sevdan olmalı...



(...)

Bıraktım...

sen ucundan tuttuğun mevsimi bıraktığında/
bıraktım..
içimde bırakılmış birkaç söz gibi...
anlam kargaşası içersinde bir diyalog,
yaşamın tümsek aynasında güzel gözüke bilir miydi?
bilmiyorum lakin zor olan birkaç söz müydü?
yüreğinin inanmışlığından çıkacak
acısız/sancısız/
hiçbir ağırlığın etkisi altında kalmayacak birkaç söz öylemi?
denedim çokça
ve bil ki sevgili; hiçbir şehir bulunduğum noktadan
bu kadar güzel gözükemez/yüreğinin eşiğinde ki
göçü bir kenara bırak..
oysa onlarca kez söylemiştim..
gittiğinde götürmüyorsan yüreğini sadece gidiyorsundur/inan bana..
hasrete kesik parmak uçlarınla dokunduğun nesnelerin değişmesi,
ciğerlerine çektiğin soluğun değişmesi..
senden yeni bir düş var etmeye yetmeyecek ki
ne de senden başka bir sen..
buradasın işte..
tenime gömülmüş dudakların..
olman gerektiğine inandığın yerdesin..
hiçbir intikam sesini açmıyor senin
bu yüzden yüreğimde ne taşıdığımı biliyorum
ciğerlerimi yakarken soluduğun nefesinin..
kelime aralarında saklanan tatlı bir bakış mı dersin..
senden arta kalan çocukça masum bir talaş mı
cümle sonlarına düştüğüm derin dip not...
okudum/izledim ben bu filmi..
kısır gitme telaşlarında..
gitmenin zor olduğunu anladığımda..
kala/kalmışlığıma inandım..
lakin kalmışlığımla birlikte senin yüzüne küs/tüm..
çünkü biliyordum..
götürmek istemeyeceğini biliyordum..
kanayan yüreğimin diyetine/
varlığının denk geldiğine inandım..
bil ki denedim de
bir hesap hatası zamanlarda kalmışlığımla kaldım..
hani belki de demeyeceğim bir daha
“belki”
lakin günahı alınmış serzenişlerde
denenmedik bir şey kalmasın istiyorum bende..
şimdi sakin ol ve ağırca nefes al,
aniden değil..
hani hep varmışım gibi ve hani sonsuza dek olacakmışım gibi..
ve sen hangi an üst dudağını yakan nefesinle baksan
içime giriyorsun sanıyorum/sıcağındayım..
ya tufan olacaksın yüreğimde
yada senli başlayan bir milat
benliğimde tarihimi yazacaksın geçmişten geleceğimin..
med-cezilerim de kıyılarından çektiğim kum tanelerin avuçlarımda..
tek tek sarıp sarmalıyorum avuç içi dokunuşlarımda
ve ben seni hiç kırmadım biliyorsun..
ama hiç kırmadım sesime değen sesini..
orman içersinde bir su koyundayım hiçbir yere gidememiş kala/kalmışlığımda..
sakladım/saklandım..
kem gözlere inat kendimi ki
hadi şimdi çocuk yüreğinde sev beni...



(...)