Yokken sen niyetimde,
Ben rüya gördüm,
Mavi atlastan fonuyla
Bembeyaz bir gökyüzüydü.

Sen çok güzeldin ve bende tabii beş parasız,
Ayaklarım vardı, buzdandı yarısı kalbimin,
Sen titrek bir hayat uzattın bana,
Avuçlarında...

’Neredeydin bu ana dek?’ dedim,
’Neredeydin yaşam amacım,
Neredeydin?
Yanaklarıma ben görmeden,
Nasıl değdin?’

Birden yüzün solgunlaştı,
İnan o an ağlamaklı,
Sadece sarılmak varken istediğim,
Ben yapamadım.

Ama muteberleş diye sırf,
Benle kal diyerekten,
Sana bir ben sunabilecekken hayatımın devamında,
Yalnızca,
Öptüm seni.

Büyüsünü bozmaktan korkarak rüyamın,
Öptüm seni en derin bağlılıkla,
Öptüm seni alem-i berzah huzurunda,
Öptüm seni duam eşliğinde,
Öptüm seni, sen farkedemedin.
En ayıp şeydi bu yaptığım aslında,
Bırakabildiğim solgun buse yanağında.

Hafif kızgın, hafif utangaç,
Biraz mütebessim baktın bana.
İlk kez saçlarını açık gördüm o an senin,
İlk kez saçların yüzüne değdi.
Ne kadar da yakışmıştı sana siyah saç,
Oysa saçlarının rengini bile bilmezken ben.

Zira biz,
Nasıl tarif edecekseniz,
Radikal islamcılar,
Çağdaş Müslümanlar;
Sevdiğimizin saçlarını asla göremeyiz.
Yalnız dualarımızda diler,
Rüyalarımızda severiz.


Selver Metin