yıl bin900seksen4
vatan caddesindeyim
tüm okul ve hepsi
elimde okul flaması
yüzüm beyaz
saçım kahvenin açığı
gök siyahın açığı
hava bu havalar
ıslak ve soğuk
hepimiz aynı boydayız
ve akılda
zaman uzadıkça uzadı
yüzüme baktı yanımdaki polis
"size soğuk eziyet" dedi
"kader utansın abi"dedim
kaderi tanımadan
polis
"kader utansaydı kerhanede çalışmazdı" dedi
çocuktum unutmadım polisi ve lafını
ve büyüdüm
boyum da uzadı
sonraları tanıdım kaderi ve kerhaneyi
yüksek kaldırımda gördüm
baktım onlara
yanımdaki yanındakine "uff orospulara bak"dedi
onlar orospu değil kader dedim
her vizite de etleriyle birlikte
utanmalarını almıştı adamlar
ve evet kader artık utanmıyordu
ama o kaderdi orospu değil
orospuluk başka bir şeydi
o ruhta bir huydu
ette değil
kaderin kaderini ete yazmıştı adamlar
ve kaderin gözünde bütün adamlar pezevenkti
ama orospunun gözünde başkaydı adamlar
hepsinin başka başka adları vardı
en çok aşkım derlerdi
"hadi benim için yap aşkım"diyen
yarışmadaki kadın gibi eğretiydi dilindeki aşkım sözü
aşkı ağızlarına aldılar
sonra şekeri biten sakız gibi tükürdüler
ya da yutarlardı
sonra da adamın hayatının ortasına sıçarlardı
her neyse..
bugün o polis abiyi andım
ve bu şiirin r’sini bastırarak yazdım.