YAŞAMAK...akşam çökerken güne hüzün kaplar yalnız yürekleri efkar bulutları iner de dağlardan sarıverir bedenleri doyursa da bir lokma ekmek vurur ansızın yüzleri yudumluk sevgiden kalan açlık izleri anılar taşınır bir de eski resimler düşer radyodan yayılan bir şarkının içli sözleri dudaklar eşlik eder uzadıkça uzar saatler bitmek bilmez gece yine de çaresizlik çare olur umutsa yarınlara dikilen bekçi sular gözlerde boğulur inadına inadına doğar yaşama sevinci alwaysyou/izmir |
sondan başlamak gerekirse, yaşama sevinci olmasaydı yaşamak diye bir şey olur muydu, acaba? ya da onun yokluğu yaşamları çok tekdüze hale getirmez miydi?
kutlarım şair...