Yaşama Kırılmış Ömre Soyunukyitirmişliğin mateminde uzaklar giyindik ve özlemler biriktirdik ellerimizde şimdi kendime göçebe bir ruhum bakışlarım hazan acı çekerken saksılarım denizin salıncağına kurdum bizi yokluğun koca bir ömürde sökülmüş şafaklara uzanan zaman yağmurun sesinde kurumuyor göğün yaraları eskimiş gülüşlerimizi sırtlarken rüzgar ben hep sana kaldım da sevgili bir ben bir ben bir ben bana kalamadım işte ayaza vurmuş kentin sokaklarına düşürdüm yıldızları hiç bir şey üşütmedi beni yokluğun kadar gidişinin enkazında kalan olsam da ölümün bir yalan ay ışığında yıkanmış gecelere ödünç verdim senli düşlerimi küle dönmeyen ateşinde ömrümün son demidir kirpiklerime çekili hüznünün perdesi yaşama kırılmış ömre soyunuk anlardayım bahar çiçekleri gözlerin gül kesiği yağmur çocukluğuma artık kimlik/siz/im sevgili... |
Sabahın ayazı değil,şiirin hüznü üşüttü
Tebrikler