Sen Olsan Nevbaharım
Ve ben
Sonbahardan kalan suskunluklarımın içinde güzümü yaşarken Sararmış yaprakların rengindeki benzime sürdüğüm allığın kızılı ağlar Hazan mevsimi hiç bu kadar yormamıştı beni yıllar varki; Issızlıktan bu kadar ürkmemiştim Titreyen yüreğim hüzne böyle kurak boyanmamıştı Gözlerimin karasından her dem hüzün damlaları çişelerdi Ta ki gönlüme yuvalanan minik serçe ürkerek, ürkek Kanatlanıp uçup gidene dek Ayaz, Hasret, Üşüyen titrek bir ses Gitme diyemedi/m Sessiz sedasız şiire dokunan bakışlarımın solgun sureti Ey hüzün makamıyla örtüşen sonbahar, Bir aydınlık nehar türküsü söylese lisanım Yağmur gibi aksa perde perde sükûn Sükûtum erise o sonbahar bulutlarını taşıyan rüzgar gibi Savursa ayrılığın mahzunlaştırdığı yalnızlığı Bahtıma doğsa güneşin ılıklığı Özlem, Alıp başını gitse, Ben özlesem özlemi Sen gibi bir baharı sararmadan yaşasam Her duamda dilediğim gibi Her anım olsa nevbahar Sen olsan nevbaharım.... |