ressam olmuş yürekler,
çizer maviyi gökyüzüne,
ağaçlardan yeşili çalar gözleri,
açık yeşil kapalı yeşil ayrımı yapmaz yürek.
bir çiçek açar şairin yüreğinde,
kurban edilir her mısra sevgiliye...


dudak dudağa değmeye korkar,
el elde tutuşur o gece,
gözler anlatır dillerin anlatamadığını,
bir kadeh yükselir ilham perilerinden:
şerefe kaldırır şair,şiirle kadehini...

şair düşünür biraz,
büker bükülmezleri,
yakar yakılmazları,
ama mertliği yoktur yüreğine,
esir düşer bir aşk kodesine...


durgun akar burada şiirler,
mısralar aşkı söylemeye utanır,
gözler postacı kesilir o anda,
azgın olur yüreklerin sahilleri,
her sevdayı barındırmaz içinde,
bir bakışta sahile koyar yüreksizleri...


korkma der yüreklice,
sonra başlar cümlelere ansızın,
sonra bırakır kalemi,
yırtar kağıdı...
yeniden yazmak ister,
yeniden sevmek ister şair...
arar gözü pek kişileri,
bir ince çizgide sallar eleğini,
kusurlu olanı almaz yüreğine...


şiir kiri barındırmaz içinde,
ak sütün içindeki ak kıl çıkar ortaya,
ve bir şiir daha kızar,
amansız yaşanılan,
zamansız bitirilen aşklara...

ve boynunu büker şair,
gözünden yaş döker şiir...
bir çığlık yayılır semaya,
bir avuç açılır mevlaya o gece,
bir seven yürek daha kaybolur...
bir şair daha daha küser şiire.