ÜşüyorumÜşüyorum Sustu z/aman dilendi an be an Kuruldu yalnızlık dizlerimin dibine B/akıştık çağladı uzun bir zaman… Zuhur’un akla ziyan… Açıldı kapıları anıların Depr/eşti bana senli anlar Titriyorum yokluğuna Z/ılgıt z/ılgıt sen sessiz çığlıklarım Firari fikirler salıyorum geceye Hüzme, h/üzme sana kapanıyor gözlerim Düşüyor sen’ler çözgüsüz bilmeceye İlmek ilmek d/okuyor hasreti tenime kirpiklerin Ellerim uzanıyor yokluğuna Bir el ver’’ el gibi olsun varsın’’ o el senden olsun Uzak olsun ne cıkar… Üşüyorum… Avunmaz bir ben yokluğunda varlığına direnç Artçıları dize, d/ize sürgün Son yıkımı b/ekler ömre gönül nafile Mah/şer kalabalığı yalnızlığım Ayaz çaldı, Ben yanarken sen üşüyorum Sen k/anıyorum Biliyorum vuslatın uzak Biliyorum döngüsü tutsak Suskunluğuma susuyorum Susuyorum sana İçiyorum kana,kana sol yanım yanar İçim sen y/anarken Dışım ben üşüyorum Can Cezayir Aydemir |
Dışım ben üşüyorum
içim sen olmuş dışım boşluk bir ben
sanırım doğru anladım...
emeğiniz varolsun...