Amansız bir derd ise ansızın kapı çalan
Hayaller serâb olur, gerçek bildiğin yalan
Kirpiği zorladıkca "Gamlı Konak"ta kalan
Sükûtu seçer dilin, duygular ayar gözler
Serde söner kandilin, bir mendil arar gözler

Önce biraz ağlarsın sessiz, sakin bir yerde
Sonra kadermiş dersin onmaz olan bu derde
"Hayat" denen sahnede kapanırken son perde
Dostlar gelir yâdına; vefâlı...vefâsızlar...
Düşününce derinden, yürek burkulur sızlar

Ecelle hitam bulur bitmez sanılan süre
Cansız bir beden düşer kabir denilen yere
Bir tek mâzidir artık açık kalan pencere...
Arada hatırlatır ardında kalan izler
Sözde dost çoktur amma, özde sevenler özler...

Değilmi ki aslolan îmân ile son nefes
Gâfile cennet bu han yüreğime dar kafes
Vuslat için gün sayar içimden ilâhî ses
Varsın yorulsun dizim, sarpa sarsın hep düzler
Bükülen her bedeni, nihâyet toprak düzler...

Gam çekme Şairağa, Aşiyandan yana bak!
Tûl-i emel içinde hayal kurmayı bırak!
Gözlerin zirvedeyken çiğnediğin bu toprak
Mahşere giden yolda nice sırları gizler
Akleden îmân ile nurlu izleri izler...

Mehmet Nalbant