Yokluğun Gün KırığıYaktıkça seviyorum aşkın ateşidir bu Söndürmez gökten yağsa şelâle misali su Öyle derin bir sevda, öyle amansız bir yol Bakışın kadar sıcak saramıyor hiç bir kol Yokluğun gün kırığı neşe eyvahım olur Güneş sensiz doğarsa uyanmak vahım olur Sevda denilen bu dert gül bahçesiymiş meğer Çiçekler kıskanırdı bilse kokunu eğer Çocukça sevinçlere saldın ya bu bedeni Seven nasıl unutur onu mutlu edeni Geldin ya şükür oldun yalnız sonbaharıma Çare oldu gülüşün bütün ahuzârıma Şimdi çok uzaktasın oysa en yakınımsın Varlığın büyük ödül ömre taç takanımsın yirmiüçağustosikibinonbir |