hangi akşam uzansa gecenin beşiğine
duyulmamış ninniler söyleniyordu
uyutmak için anıları bir bir
ipe asılan günlerimin kurumayan yanlarıydı
nemli acılar

haylaz bir çocuğun sapanıyla kırılmış
bütün sokak lambalarının
zifiri karanlık gecelerde
gırtlağımda baştan savma nefes alıştı yaşamak

ön sözü hatalıyken
üstü karalanmış son sözler yazılıyordu
çocuk masallarına iliştirilmiş

ve baykuş gagasında ölü bir kent taşıyordu içimde
kaç sert rüzgarlı mevsim devirdi / bu koca gövde
kaç kara gecenin şakağına silah dayadı

sayamadım içimdeki mezar kemiklerini
öldürdüm ne bildiysem eskiye dair
nerem varsa sana kalan hepsi katil

kara, borana kafa tutan kardelen umuduyla
dokuz doğuran suskunluğun son paragrafında yürek
susuyorum
içimin kekeme çocuk dilinde

deli yelinin getirdiği kavak gölgesinde
ellerimle tutuyorum rüzgarları
ısmarlanan yıldızlar çiziyorum göğün göğsüne
ninnilere gereksiz gecelerim.

s.u