Kaçıncı yıldırım, kaçıncı şimşek,
Gürleyip durdun da, yağmak bilmedin.
Gerçi ki aşkından, duymadım da, şek,
Çöl gibi kavruldum, bir kez ilmedin.

Geçit vermez gayri, zorlu hudutlar,
Artık hayalimden çıkdı umutlar,
Başıma toplandı bütün bulutlar,
Gözyaşım sel oldu, gelip silmedin.

Gök kuşağı çıktı yine körfezde,
El ele altından geçeydik özde,
Uçuşan tüm kuşlar, sen oldu gözde,
Ufkumda dolaştın, yere inmedin.

Aşkım ki aşkınla, aşkı beslerken,
Gönülden gönüle, gönül seslerken,
Ben yalnız seninle olmak isterken,
Boş kalan kollara, gelip sinmedin.

Sanma ki sevgilim yolu şaşırdım,
Aşkım şaha kalktı dağlar aşırdım,
Bin yıl ömrüm olsa seni taşırdım,
Gönül bineğime bir gün binmedin.

Ya da sevdiceğim almaz sırtına,
Reva mı ki, yalnız Ümran yırtına,
Bazen kasırgasın, bazen fırtına,
Dört mevsim estin de, hâlâ dinmedin.

Ümran Çetin