ÖĞRET SEN
Öğret bana yakını uzağı,
Öğret bana önümdeki tuzağı.
Bilmeyi bilmem, bilmem sevmeyi,
Ne olur öğret bana öğrenmeyi.
Öğret, ilk harfimi ilk hecemi,
Ellerim çok küçük dilim acemi.
Öğret bana ana sütümü dilimi,
Koşar adım alayım Çin’deki ilimi.
Ne olur, bedenimdeki sırdan haber ver;
Öğret bana yüce kitap ne der.
Bilmem ben neye açım neye tokum,
Nasıl var olmuşum ne zaman yokum.
Bileyim beni var eden anamı ecdâdımı,
Tarihte kimdim, öğreneyim ilk adımı.
Bayrağım neden kırmızı, niye var hilâlim,
Mavi göklerde mi dalgalanır istiklâlim?
Bilmek en soylu eylem, büyük erdem.
Ne kuru bir söz olur “sayende bildim” desem.
Bildim, bildim ve şuna inandım;
Kirimden, pasımdan nurunla arındım.
Cefa sende öğretmenim, bizde yok vefa,
Sen ne kadar öğretsen az deriz her defa.
Bana her şeyden haber ver, her şeyi öğret sen,
Azdır yine de nazarımda ne kadar öğretsen!