NE DE ZORMUŞ
yüzleşmek özleminle,
hayalinle bir çıkmazda buluşmak, ve sırdaş olmak kalemle, sonra anlata bilmek seni, satırların kasvetli ıssızlığına, ne de zormuş... seni gurbet gibi yaşamak, öylesine yokluğunda kendimi bulmak, ellerinden tutmak hayalinin, ve ansızın gerçeğe uyanmak, seni unutamamak, ne de zormuş... Şimdi hüznümün yakaran yanında. Kırgın bir çocuk yüreği gibi. Bakıyor gözlerim öyle ağlamaklı. Sen gittin ya unuttu beni aşk. Unutuldum her sokağında bu şehrin. |