0
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
30
Okunma
Ben bir satır bilmeceyim,
ellerimde çizgi çizgi kaderim.
Sırrına erince dünyanın
zikrinde taşların sesini duydum.
Kalıntılarında seyre dalınca her devrin
ölüm bir nâme oldu — ben sustum.
Korkuluk bedeninde yaşıyor gibi,
en özgür olduğum yerde en çok köle.
Yıldızları avuçlarımda tutuyor gibi,
bir o kadar tozpembe hayallerle.
Sanmıştım ebedî bu ruh bende…
Bilmezdim fikirlerin bu kadar çaresiz,
hayallerin bu kadar sahipsiz,
bedenimin bu kadar ölümlü olduğunu.
5.0
100% (1)
