Kimbilir belki de konuşup durmaya meyilliyimdir.
Ama bu... Bütün o süslü kelimeleri bir yana bırak,
Bugüne kadar yazdığım en zor şey.
Bunu söylemenin kolay bir yolu yok. Öylece söylüyorum o yüzden.
Birisiyle tanıştım. Kazara oldu.
O zamanlar pek bu tür şeyleri arandığımı söyleyemem.
Hazırlıksızdım. Kusursuz bir fırtınaya tutulmuş gibiydim.
O bir şey söyledi... Sonra ben başka bir şey...
Ardından bildiğim tek şey, hayatımın geri kalanını bu konuşmanın tam ortasında geçirmek isteğimdi...
Geriye içimi yakan o his kaldı.
Beklediğim kişi o olabilir...
Kaçığın teki olduğunu söyleyebilirim ama bir şekilde gülümsetiyor beni
Fena halde...
Dikkat isteyen bir uğraş gibi...
O sendin...
Bu iyi haber.
Kötü haber ise seninle başımıza gelen ve benim batırdığım tüm bu meselelerle tam şu anda, nasıl bir arada olabilirim, bilmiyor oluşum.
Çünkü hemen şimdi seninle olmazsam hayatın içinde bir yerlerde... Kaybolup gideceğimizi hissediyorum.
Dönüşlerle, kıvrımlarla ve bir sürü aptal, gerizekalı insanla dolu kocaman kötü bir dünya bu.
Ve insanlar bazı anları yok sayarak, ıskalayarak geçiştirmenin bir yolunu bulmuşlar.
Her nasıl ki bazı kötü anlar karanlık gibi çökse de üzerimize, bazı güzel anlar da herşeyi değiştirebilir.
Aramızda neler oldu ve oluyor bilmiyorum.
Üstelik sana, benim gibilere neden yok yere bel bağlaman gerektiğine dair söyleyecek bir şeyim de yok.
Ama kahretsin, öyle güzel kokuyorsun ki... Yuva gibi... Ne sabunun ne parfümün. O sadece Senin kokun...
Bunlar ele avuca gelir nedenlerimdi benim. Şimdi ve her zaman...