ArınmaKendimi arıyorum Belki çıkarım diye saklandığım yerden Elma! Diye bağırıyorum iç sesime Elma! Diye bağırıyor iç sesimin yankısı Yüzü silik, benzi soluk ve yorgun Sırtı insanlığa dönük, protest bir siluet Bana bakıyor yalnızlığımın kıyısından Arınıyorum… Diz kapakları yara bere içindeki çocukluğum Yarım metrelik elektrik borusuna üfürüp Zangalak ağacından topladığı kurşunla Yaralıyor bedenimi Bu bir intihar mıdır? Veresiye defterindeki alacakaranlıklara Sesimi yazıp ölümsüzleşiyorum zamana karşı Bumerank gibi geri dönüyorum kendime Yaşamak borcumun son taksiti gelmiş, arınıyorum Gökyüzü oluyorum kanadı kırık kuşlara Umutlanıyorum… İsmail Boyraz |