Şiirler anlatır, şiirlerde,
kumdan kaleleri, baharın sarısını, denizleri, gemileri ve yıldızları.
Bir sürü anlatırlar, sevgiliyi, aşkı, hatta seni.
Benzetirler,
görmeseler de, değeri türünde saklı, nefis çiçekleri.
Unutmazlar,
anlatırlar satırlarda sevgiyi, aşkı, ve özlemlerindeki huzuru.

Ressam dır aslına o Şairler, gözlerini, ellerini, yüreğini satırlarında çizerler.
Ve boyarlar, doldururlar içlerini,
istedikleri renk olursun birden, dünyalarında
yada sen dünyaları olursun satırlarında.
Hayatının ve kişiliğinin hevesli bir seyircisi zannedersin onları
Hoşuna gider, bazen ağlatırlar, bam teline basarlar,
Beklersin merakla, “bu gün nereyi boyayacak acaba”,
İstersin, yazdıklarında sen olasın diye.
Oysa düşünden uzaktır, ressamın içindeki öfke, yutamadığı acı.
Gariptir....
Ne, sen terk edersin, ne de onlar vazgeçer senden.

Dilek tutarlar şairler hem de defalarca,
her satırın başlangıcında.
Bir peri beklemezler, ilhamı getirsin diye,
Ama, isterler periyi sensiz gelmesin diye

Gece, şairleri çok sever
Karanlıklar önlerini kesmez, yalnızlık kapılarından ayrılmaz
Satırları, inci gibi dizerlerken, bir tek sen olursun yanlarında
Diğerleri umurlarında olmaz.

Çünkü, onların asıl işi sevmek,
O da sensiz olmaz...