MEMLEKETİM
yirmi iki yıl oldu
dilini bilmediğim yabancı topraklarda dalından koparıp bana verdiğin kara dutlarımıza baharlarına hasretim yirmi iki yıl var ki bensiz uyanırken toprağın sensizliği mahmurluklarıma katık ediyorum kuzeyin sisli soğuk sabahlarında memleketim gibi senide özledim. kokunu en çok ta kokunu unuttuğuma yanarım günesin gümüş tellerinde genzimi yakan çukur ovanın kıraç topraklarını pamuk tarlalarında ki ırgatlığımı ve bana sevdayı ve kederi hüznü ve bitmez ayrılıkları hatırlatan yakandaki mendil iste bu yüzdendir ki düşmelerimde yıllardır yalnızca kokunun peşindeyim... YOSUNCA |
Hikmet YURDAER