ve ben hüzünlerin kalemi olmuştum
neydi bu elime yüzüme bulaşan mürekkep karası
yoksa yılların yollarında yürürken zaman hüznümü yar biçti bana

yaralı bir kalbi taşır yorgun bedenim
anlamaz yaralarımı açan nedir halim

görmüyor kömür gözlerimde sürmeler ona
duymuyor şu dilimden dökülen dua ona
kirpiklerden sel olup sızan yağmurlar ona
nasıl bir kalp ondaki mil sokuyor canıma

ey hüzünlerimin sebebi
yaratandan damı korkmazsın
öyle sille tokat duygularımı okşarsın

sözlerin ateş saçıyor, yanan yüreğim
gözlerine baksam eriyor içim
soğuyor öfkem diniyor ıstırabım

bir yudum su gibi kuruyan dudaklarıma deyse dudakların
içerim kanmam zehir şerbet gelir
ruhum teslim zaten kollarında ölmeye

ne murattır ki şu fani dünyada
duysaydı kulaklarım dilinden şiir
ben de böyle olmazdım hüzünlerden dem vuran şair