Anılar
Beni hoyrat bir zamanda,
Yıkıp geçti ateşten anılar. Ah duvarlar, Ah duvarlar. Çehresiz gölgemi yansıtırlar. Tıpkı benim gibi, Öksüz ve yetim şu sokaklar. Gecenin karanlığında, Karanlıkta evler. Tek, tük pencerede ışıklar, Üst, üste tuğlalar, Boz renkte birer devler. Ah aynalar, Ah aynalar. Gösterirler yüzümde yeryüzünü, Çehremde beliren çizgiler. Her günüm hayatın çıkmaz sokağında, Akşam olunca belirirler. Beynimin bir yerinde, Silemiyecegim kadar derindeler. Ah insanlar, Ah insanlar. Her biri ihanetin sarmalındalar, Mahşere dörtnala giderler. Hesapsızca sevildim sandığında, Sırtını dönüp giderler. İhanete bedel defterini dürerler, Mahşere kalmadan, Gönülleri ateşe sürerler. Ah anılar, Ah anılar. Olmamış gibi yaşarken, Olmadık anda gelirler. |