Ekim
Dökülürken birbiri ardına,
Sararan yapraklar. Ömrümü hatırlatır hep, Her geçen gün kayıp demekmiş. Dikilen bir fidanın ağaca dönüşmesi, Sonra kuruyup her baharda , Yeniden yeşermesi tabiatın kanunu. Doğa ananın var olan sevgisi bu. Bizlerde öyleyiz. Sevgiden mahrum ve yoksun Ne kadar yaşanabilir ki, Merak ediyorum . |