Sen sokağı çıkmazındayım
yerim yok
yurdum yok
kaybolmuşum adresim yok
dilimde tiryakisi olduğum
eskilerden kalma bir ağıt
bir haykırış sana
bir sesleniş
havar !!
ama sen duymuyorsun susuyorsun oylece
ve duyan olmuyor sokak çocuklarından başka
yıldızaltı gecelerin
izmarit kokulu kaldırımlarında sabahlıyorum yokluğu
gözlerimde senli kâbusların uykusuzluğu
daha uyanmamış sokak çocukları
daha dinmemiş sen depreminin artçıları
ve göçük altında unutulmuş
ezilmiş gönlüm.

Sen sokağı çıkmazındayım
şimdi yaralı bir dengbejin yitik türküsüyüm
ne le le m var
ne de lo lo m
şimdi sömürülmüş bir ülke kadar sahipsizim
b’aşkentim terkedilmiş
her yanım hunharca katledilmiş

sen sokağı çıkmazındayım
dışarda mevkisi büyüdükçe
kendisi küçülen insanların sureti
ve sapıtmış yobazlar
cuzdandakilerlerle besliyor ihaneti
dışarda yaşam belirtisi gösteren etten kuklalar
ve insanoğlu olup
insan olamayanlar
hepsi görebiliyor
sen görmüyorsun
gormezden bile olsa gelmiyorsun

sen sokağı çıkmazındayım
bin havarrr ile çağırıyorum seni
duymuyorsun
duymamazlıktan bile olsa
gelmiyorsun!
gelmiyorsun!





Sid’Comandante