ARTIK KUŞKUM KALMADIArtık Kuşkum Kalmadı Artık kuşkum kalmadı, sensiz bu hayat boşmuş! Ömrümün her anını senmişsin hep dolduran... Gönlüm gereksiz yere başka kollara koşmuş! Sevdânmış meğer aşkın deryâsına daldıran... Durma, tekrar kapına getirişinle öğün... Bak, tabanı yarıldı nem yüklü mavi göğün! Kanma söyleyenlere etraftan varın yoğun! Ben yandım, ben savruldum, olmadı hiç aldıran... Bilmem nasıl ayrıldım senin gibi bir yârdan? Öyle tersleşmiştik ki, düştük çaptan, ayardan! Farkımız kalmamıştı nağmedeki ağyârdan, İşte oydu ya benim saçlarımı yolduran... Şu hasret denizinden çıkamadım bir türlü... Neler geçer aklımdan, bir bilsen, türlü türlü! Yumulmayı unutan gözler sanki özürlü! Meğer senin sevdânmış uykuları böldüren... Çok bulanıktı kafam, aka aka duruldum... Hiç affetmem demişsin; emin ol ki kırıldım... Aç artık kollarını, billâhi çok yoruldum! Senin hasretin beni kıdım kıdım öldüren... Mecnûna döndüm sanki, karıştı saç, sakalım... Herkes dalga geçiyor, bir yoluna bakalım! Açalım gönlümüzü, inadı bırakalım; Bu hâlimizdir bizi el âleme güldüren... Antalya-2012/09 Halil Şakir Taşçıoğlu |