Sen Yanılması
Ne sesini duyuyorum şimdi,
Ne de nefes alıp verişini... Çünkü kulaklarım sana doğru eğildiğinde, Tüm sesler kısılıyor... Yaklaştıkça, Dokunmak istedikçe sana; Karşımdaki görüntün dağılmaya başlıyor... Bir bardağı yanlışlıkla elimden düşürüyor, Kırıyorum sanki. Ben de kırılıyorum sonra, Kırdığım yetmezmiş gibi... Yanılıyorum, Seni gördüğümü sanıyorum bazen... Hani durduk yere, Aniden... Bir sürprizle gelmişsin gibi, Bir mucize olup gerçekleşmişsin gibi, Gururla geliyorsun yanıma... Ve tam mutlu oluyorum derken, Kalıveriyorsun kursağımda... Bir, iki, üç değil; Bunu hep yapıyorsun ama... Ama senin suçun da değil... Ahmet Kastancı |