ONLAR
Siyah bir boşluk durur
Karşısında ucuz hayatların Bir ışık çırpınır içinde Işık yorgun... Işık kızgın... Daha doğarken paslanır Taş bebelerin gözleri... Parlak ciltli yaşamın kıyısına Teğet geçen kaderlerini Nasırlı ezgilere bırakarak Yüklenir çaresiz ümitleri Tekerleği patlak bir hurdaya... Yarasını gizler gibi avucunun Gizlerler insanlık namına Ne idüğü belirsiz sevdalarını... Yüreğe değen nefes alışların Melankonisini görmezden gelip Çıldırtan bir sancıya boğulup Tüketirler maviliği durmadan... Durmadan... |
Taş bebelerin gözleri...
BU İKİ DİZE ÜZERİNE NE YORUM YAPABİLİRİM Kİ SEVGİLİ ŞAİR...
SEVGİYLE..