kankardeşi
düşmekte var bu oyunda...
kalkmakta... böyle bilmeseydik biz hiç çıkarmıydık bu yola... kırgın değilim... küskün değilim... dedim ki... kaderde ne varsa kucaklamak değil mi ki hayat... ve aldandık biz hemen kandırdık kendimizi... duymaya dahi izin vermeden... mutlulukmuş, aşkmış huzurmuş... hüzünmüş, çileymiş, sancılarmış... her anımızda dik durabilseydik gelir miydi bunlar başımıza... bize verilen bu rollere neden böyle kapıldık ki... ıssız sahnelerde maksadını unutup dedim ki çocukluk sırdaşıma... “biz, bu yola çıkarken oysa bir hedefimiz vardı...” hatırlar mısın? sözvermiştik birbirimize... ulu bir çınar ağacının altında... o kadar güzeldi ki hayat... düştükçe içine biz sanki bu dünyadan uzaklaştık... ağır ağır... yazık... boşa akan kanları parmaklarda birleştirirken biz, hiç tahmin eder miydik böyle manzaralara takılıpta yolda kalmayı... 12.09.2012 |