Önce..

Beşbin kişiydik anne, tam beşbin ülkü eri
Birer birer vurulduk kanla suladık yeri

Silah tutan elleri yakından tanıyorduk
Onlar kardeşimizdi biz düşman sanıyorduk

Sanki görünmez bir el almıştı bizden usu
Her sokak savaş yeri, her köşe başı pusu

Bir tuhaftı mevsimler, Haziranda üşürdük
Yaşamak için bazen biz de tetik düşürdük

Birileri ülkemde bir film seti kurdurdu
Senaryoyu yazanlar bizi bize vurdurdu

Gençler sürüklenirken ortasında bir selin
Kınası kurumadan dul kaldı nice gelin

Kaç Ana evladını beklerken gözü yaşlı
Kaç öğrencinin kaldı okulu yarı başlı

Sen de bilirsin neden kalbimiz aşk dolmadı
Çünkü bir kız sevecek vaktimiz hiç olmadı

Kimine göre bir hiç kimine göre devdik
Başka bir aşk bilmedik biz hep Vatan’ı sevdik

Ya şimdi.......

Ne acı ki bir çakal özenle besleniyor
Ve darmadağın olan sürüye sesleniyor

Tekrar sahneleniyor işte benzer oyunlar
Kaval sesine kanar halâ bazı koyunlar

Şimdi de Mehmetçiğiz, Vatan için kurulduk
Hâinler pusu kurdu, sırtımızdan vurulduk

Biz Vatan’a can verdik daha yirmi yaşında
Fatiha okuyan yok kabrimizin başında

Şâirler yine aşkı ve sevdâyı yazıyor
Halk tepkisiz kaldıkça bu hâinler azıyor

Adımız yalnız bir kaç yazarın kaleminde
Onun dışında herkes keyfinde âleminde

Ağlayan bir kaç çocuk, bir kaç eş, ana, baba
Boşa mi söyle anne verilen bunca çaba?

Boşuna mı akıyor göğsümüzden bunca kan?
Ne olur söyle anne, bu kadar ucuz mu can?

Vatan için civanlar birer birer yitmekte
Üç günde unutulmak zorumuza gitmekte

İnan bana olsaydı birer canımız daha
Seve seve verirdik, yemin olsun Allah’a

Biz bu aziz Vatan’ı ne böldürdük ne böldük
O zaman söyle Anne! Peki biz niye öldük?


.