Sus..
Sessiz ol, bu gece bir kadın gebe yeni doğan acılarına .
Her şeyden habersiz dünyaya bir öfke daha doğacak ,çiçekler solacak
ve biz gökyüzünü eski haline getirmek için yine vazgeçeceğiz bahçemize diktiğimiz menekşelerimizden ..
Gizli bahçemize girip meyvelerimizi koparacaklar,sakladığımız menekşelerimiz veda edecekler başlamadıkları hayatlarına ..
Sus dedim sana ! Kimse bilmemeli,yaşarken nasıl öldüğümüzü..
’Ne yaparsan yap içindeki cinayetin izlerini yüzüne sürme’derdi babam ..
Ne kadar ıslansak ta yağmur yıkamayacak akıtmayacak içimizde çürüyen leşlerimizi..
Kirli ruhlarımıza ve ağır bedenlerimize sığdırdığımız kirli beyazlarımız hiçbir zaman siyahla karıştıklarında gri olamayacak ..
Her gece gebe kalınacak yeni doğacak acılarımıza.
Ve biz her gün acılarımızla yaşamayı öğrenmek için binlerce menekşeyi öldüreceğiz.
Bahçeleri talan edip,insanlığımıza bir leke daha ekleyeceğiz.
Yağmur da geçirmeyecek kirlerimizi..
Gökyüzü sadece kurban ettiğimiz menekşelerimiz bitene kadar eski halinde kalacak..
ya sonra ?
İnsanlığımızdan utanıp birer birer atlayacağız uçurumlardan,ya da atacağız uçurumlara ya da… atacağız uçurumlara..
Hiçbir zaman gerçekten öğrenemeyeceğz acılarımızla yaşamayı,yaşatmayı..
Acıyla yaşamanın , kabullenmek değil,mücadele edip tutunmayı bilmek olduğunu anlamayacağız..
Anladığımızda elimizden kayıp gidenlerin acısı bırakmayacak tuttuğu yakamızı..
Ve kimse bizim kim olduğumuzu henüz anlayamayacak .






Ailive **