hezeyan
Yorgun düştüm kupkuru çöllerde,
kimsesiz... Hüzün bulaşmış kuytu ömrümün eyyamına, sessiz... Açılmış ellerim semaya, gözyaşlarıma karışmış ölüm; zikrim olmuş, sebepsiz... Şimdi aşkın evveli hicran; ahiri muğlak, sensiz... Ne olur! Dokun gurubuma! Şavkın yaksın kasr-ı umutsuzluğumu... Ne olur! Çözülsün bağları isyan bayraklarımın! ya da gönlüme bir nisyan doldur! |